W roku 1905, nakładem Georga Reimera w Berlinie wyszło dziełko o osiemdziesięciu stronicach, a więc wcale obszerne, pod tyt. „Die polnische Philosophie der letzten zehn Jahre“ (1894—1904). Autorem jego jest p. Henryk Struwe, czcigodny nasz uczony, któremu się należy wdzięczność za to, iż cudzoziemców informuje o naszem kulturalnem życiu. Ale czemu tego dzieła nie wydano po polsku także? O to można mieć pretensję do naszych wydawców.
A iluż polskich wykształconych czytelników wie coś więcej o filozofji polskiej ostatniej doby od przeciętnego wykształconego niemca?
Nie mogąc zbyt wiele miejsca temu przedmiotowi w „Świecie“ poświęcić, przytaczam tu tłómaczenie „treści“ dzieła niemieckiego, aby choć czytelnikom przed oczy postawić listę naszych wybitniejszych filozofów. Nie jest ona tak bardzo krótka.
Poznań. A. Ciszkowski.
Kraków. Pawlicki. Straszewski. Przyrodnicy. Lutosławski. Kozłowski. Heinrich. Balicki. Grabski. Gumplowicz. Żuławski. Gabryl. Nuckowski. Historycy.
Lwów. Skórski. Raciborski. Twardowski. Wartenberg, Dzieduszycki. Rubczyński. Kulczycki. Pilat. Lasota. Nusbaum. Polskie towarzystwo filozoficzne.
Warszawa. Weryho i jego Przegląd Filozoficzny. Korespondencja między Kochańskim i Leibnitzem. Struwe. Biblioteka filozoficzna. Pani Kodisowa. Erdman. Abramowski. Kelles-Krauz. Brzozowski. Dębicki. Hoyer. Biegański. Biernacki. Złotnicki. Dickstein. Gosiewski. Poradnik dla samouków.
Przetłómaczenie i wydanie tej książki byłoby bardzo pożądane.
∗
∗ ∗ |
Zachęcony powodzeniem swojego kwartalnika i powodzeniem naukowem nowopowstałego Towarzystwa filozoficznego we Lwowie, powziął
