znaczył, został dekoratorem na zawsze, — a że: barwność, smak, harmonie wybornie nadają się do tematów, gdzie „kobieta" gra rolę decydującą — dlatego Żmurko podobne motywa maluje, i w tym rodzaju jest też najlepszym malarzem w Warszawie. Jest nerw, jest temperament w tych kleksach, z jakich powstają jego „główki“, okcydentalne; oryentalne odaliski doskonałego mają w nim tłumacza. On czuje kobietę, nie jak ją ubrać, posadzić, czy ułożyć. Źle jest, kiedy usiłuje malować święte. A choć pod obrazami nieraz spotykamy „Fra“ cynobrowe, lecz nic to z „Fra Angelico da Fiesole“ oczywiście niema wspólnego.
Kolekcya prac obecnie u Krywulta wystawiona, posiada właśnie wszystkie typowe cechy tego malarza. Cokolwiek stara sztuka w tym rodzaju posiada, i co nowsi francuzi, z Chaplin'em na czele, w tym zakresie stworzyli: wszystko to Żmurko widział, doskonale poznał — i z tego naukę i pożytek wyniósł.
Społeczeństwo nasze biedne, sfery zamożne, mało sztuką zajęte, prawie żadnych nie posiadają potrzeb estetycznych. Talent taki jak Żmurki, zamało ma na to warunków u nas, aby się rozwinąć w całej pełni.
