Strona:Świat R. I Nr 11 page 20 2.png

pan. I gorącą — jak sam hrabia. Kartofle okraszone kwaterką mleka.
 I przespał się, mając poduszkę pod głową.
 Nazajutrz rano myśli sobie: wypędziła, bo wypędziła, to prawda, ale tak zła nie jest. Trzeba tu zaglądać częściej. Mam ci gospodę.
 W rękę całuje i ciotkę i Andzię.
 Myśli przytem, że może i śniadanie dostanie.
 Ciotce coś się w nocy w palec zrobiło. Skarży się, że spuchło.
 Lutek mądrego udaje.
 — Pokaż ciotka.
 Ogląda palec niby doktór.
 — U! wsadź ciotka w gorącą wodę i już...
 Andzia się śmieje.
 — Takiś mądrala...
 Dali mu jeszcze kawałek chleba.
 — No, czas do roboty — mówi — walę...
 Ma z wczorajszego dwie gazety. Sprzedaćby może sprzedał wczoraj, gdyby bardzo się starał. Ale mu się starać bardzo nie chciało. Wyrzucić je trzeba i cztery grosze licho wzięło. Ale Lutek ma całą złotówkę w kieszeni. Więc o czworaka już nie dba. Taki jest.
 — Do zobaczenia — mówi.
 Ale od progu wraca.
 — Chce ciotka to gazet dam. Niech ciotka sobie poczyta. Okrutne ciekawości w nich stoją.
 — Toć że byś je sprzedał — mówi ciotka.
 Ale widać, żeby gazety chętnie wzięła. O ciekawości jej nie idzie. Ma dość ciekawości we własnej stancyi. Ale na świeże półki by się przydały, tak