Krakowiak (Wasilewski)

Krakowiak • Edmund Wasilewski

Krakowiak Edmund Wasilewski

Wesoły, szczęśliwy,
Krakowiaczek ci ja!
A mój konik siwy
Raźno się uwija:
Uwijaj się, raźno bież,
Kopytami ognia krzesz!

Czapeczka czerwona
Na głowie mi płonie,
Pokazuje ona,
Że mi gore w łonie;
Gore serce, pędzi koń,
A dziewczyna klaska w dłoń!

Z czapki pawie pióro
Barwami się mieni
Jak dzionek za chmurą
Gdy ją świt zrumieni:
Dumnie błyszczy pawi puch,
I ja dumny – i ja zuch!

Krakowiaczek ci ja,
Pędzę sobie żwawo;
Kto mię nie wymija,
Plunę w twarz kurzawą!
Bo ja pan! bo ja król
Wśród zielonych niw i pól!

Wkoło ziemi zboże,
Kłania mi się kłosem;
Kiedy zbiorę, zorzę,
To pobrzęknę trzosem,
A dziewczęta w całej wsi
Będą się przymilać mi!

I ta, i ta ładna,
Lecz próżne ich chęci;
O! bo mnie już żadna
Nie zwabi, nie znęci!
Jedno tylko serce mam,
Jednę tylko Halkę znam.

D. 17 sierpnia 1840 r.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Edmund Wasilewski.