Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/99

Umarli wstają, aby stąd
Po prawdę iść na Boży sąd.
 Nie umarli to, nie trupy
 Na sądy idące.

 Żywych ludzi całe kupy,

230 

 Kajdanami grzmiące, —
 Z nor głębokich złoto niosą
 Nienasyconemu
 Zatkać gardziel...

 Katorżnicy!

235 

 A za co? I czemu?
 To wie chyba Wszechmogący,
 A może On także
 Nie dowidzi?

 Oto zbrodniarz

240 

 Z piętnem — swe kajdany
 Ciężkie wlecze, a tam — zbójca
 Przez zbirów chłostany,
 Aż zębami z bólu zgrzyta,

 A jeszcze nóż chwyta,

245 

 Aby zarżnąć towarzysza!
 A pomiędzy nimi,
 Między tymi zbrodniarzami,
 Zakuty w kajdany,

 Król wolności, piętnem hańby

250 

 Ukoronowany!
 Na torturach nie wyciąga
 Swych błagalnych dłoni:
 Raz dobrocią rozpalone

 Serce — wiecznie płonie.

255 

A gdzież są twe dumy, twe kwiaty różane,
Jak dzieci miłośnie wypielęgnowane?
Gdzie je zostawiłeś? Powierzyłeś komu?
A może je w sercu nosisz pokryjomu?