Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/96

Polecę wysoko, w błękity, nad chmury:

125 

Tam niema ni kary, ni władczej purpury —
Tam milkną zarówno i łkania, i śmiech.
A w dole, daleko pod nami, w tym raju
Ostatnią koszulę z kaleki zdzierają,

Ze skórą zdzierają, — chyba to nie grzech?

130 

Bo mówią, że trzeba dla paniąt na buty.
Tam wdowę fantu ją i biorą w rekruty
Jej syna, ostatnią nadzieję jedyną,
Bo wojska zamało... A tam znów pod tynem

Spuchnięte niemowlę łka z głodu i mrze,

135 

A matka pszenicę na pańszczyźnie żnie.
 Tam... czy widzisz?... Oczy, oczy!
 Jaka męka z wami!
 Lepiejbyście wyschły były,

 Wypłynęły z łzami!

140 

 Uwiedziona popod płoty
 Z dzieciątkiem wędruje.
 Ojciec, matka wyrzekli się,
 Obcy nie przyjmują!...

 Nawet dziady od niej stronią!

145 

 A panicz omija:
 Już z dwudziestą bęcwał jakiś
 Poddanych przepija!

 Czy Bóg widzi naszą biedę,

 Nasze łzy przez chmury?

150 

 Może widzi, a pomaga —
 Tak samo, jak góry
 Te odwieczne, tak rzęsiście
 Krwią ludzką skropione!...

 Duszo moja ty uboga,

155 

 Serce utrapione!
 Cóż nam począć? Chyba struć się,
 Skostnieć, a do Boga