Stokrótki

Stokrótki • Juliusz Słowacki

Stokrótki Juliusz Słowacki

 Miło po listku rwać niepełną stokroć
 I rozkochanych słów różaniec cedzić,
 Miło przy ludziach było raz powiedziéć,
 Że się kochamy, i mówić po stokroć.


 Miło zabłądzić pod lipowe cienie
 Z kwiatkami w ręku — i patrząc ukradkiem,
 Wzajemnie mówić obrywanym kwiatkiem:
 Kochasz!... i pani kochasz mnie szalenie...


 Gdy nas różowa poróżniała sprzeczka,
 A zgody ciągłe zabraniały świadki,
 Pamiętasz, luba, jak te białe kwiatki,
 Jeden mówił: n i e — a drugi: t r o s z e c z k a.


 Dzisiaj samotny — dzisiaj bez nadziei
 Błądząc po skałach... wszystkie moje smutki
 Zbiegły się razem do białej stokrótki,
 Co była siostrą stokrótek w alei.


 Rwałem ją... listki leciały w błękicie
 Aż na jezioro, ze skały, gdziem siedział,
 I wiesz, co listek ostatni powiedział?
 Luba, że jeszcze kochasz mnie nad życie.

Veytoux, d. 21 lipca 1835 r. rano.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Juliusz Słowacki.