Strona:Klemens Junosza - Poczciwy Jacuś.djvu/12

 Kiedyśmy wracali z Powązek, przyłączyłem się do gromadki bliższych przyjaciół Jacusia; byli wszyscy przygnębieni i smutni, żałowali go naprawdę.
 — Poczciwy Jacuś...
 — Chodząca prawość i cnota...
 — Idealny człowiek... W dzisiejszych zwłaszcza czasach to fenomen. Takim to ludziom na marmurowych tablicach napisy ryć, granitowe pomniki im stawiać, dzieła o nich pisać!
 — Bardzo słusznie; warto, ale może panowie dacie kilka szczegółów o nieboszczyku, skoro godzien jest uczczenia.
 — A no, oczywiście, o jakież szczegóły idzie?
 — Co zrobił?
 — Jakto co zrobił?... Cóż miał robić. Zacny chłop był, poczciwy... kochaliśmy go wszyscy.
 — Wiem, ale jeżeli pisać...
 — To co? Jeżeli pisać, to pisać... Kto się tem trudni, powinien umieć swą sztukę bez dopytywania o drobiazgi i szczegóły.
 — Umilkłem. Wielbiciel cnót Jacusia, rozgniewany widocznie, szedł, sapiąc przyśpieszał kroku, co mu przy pokaźnej tuszy było trudno.
 — No jakże — zapytał po chwili — zrobisz pan co?
 — Trudno będzie, odrzekłem.
 — Szczegóły... ha, szczególiki, drobiazgi... to panie trzeba brać ogólnie, szeroko. A jeżeli już o to idzie koniecznie, to ja w kilku słowach szczegóły mogę dać. Czy nieboszczyk Jacuś zabił kogo?
 — Nie.
 — Czy co ukradł?
 — Nie.
 — No więc... co jeszcze! Czy fałszował cudze podpisy?
 — Ależ nie.
 — No więc ostatecznie chyba był człowiekiem uczciwym? Tego tytułu mu pan nie odmówisz...
 — Zapewne...
 Poczciwy Jacuś!