Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/221: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m 2 wersje |
|||
| Status strony | Status strony | ||
| - | + | Przepisana | |
| Treść strony (podlegająca transkluzji): | Treść strony (podlegająca transkluzji): | ||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Zaskoczę go znienacka i wydobędę całą nagą prawdę.<br /> |
|||
{{tab}}I tak uczyniłem.<br /> |
|||
{{tab}}— Panie dyrektorze — rzekłem bez drżenia w głosie. — Czemu pan mnie wybrałeś, jako ofiarę swą? Czy dlatego, że byłem cichy, że nie wchodziłem w drogę nikomu, że pracowałem, jak wół, za marne wynagrodzenie? Nie, panie dyrektorze, choćbym nawet wiedział, że to się nie wyda, choćbym dostawał jeszcze wyższą pensję — ja się na to nie zgodzę... Nigdy, przenigdy!<br /> |
|||
{{tab}}Nikczemnik chciał pokryć udanem ździwieniem swe zakłopotanie.<br /> |
|||
{{tab}}— Janie rozumiem pana — rzekł. — Więc pan mnie posądzasz?<br /> |
|||
{{tab}}— Mam pewność.<br /> |
|||
{{tab}}— Gdzie... jak... Na jakiej podstawie?<br /> |
|||
{{tab}}Szatańsko się roześmiałem.<br /> |
|||
{{tab}}— Na jakiej podstawie? Na tej, że mi pan podwyższył pensję z 50 rubli do 150, jakkolwiek nie mam żadnej protekcji.<br /> |
|||
{{tab}}— Teraz on śmiać się zaczął, ale potem spoważniał nagle:<br /> |
|||
{{tab}}— Żal mi pana serdecznie. Więc życie uczyniło pana tak nieufnym? Więc pan nie wierzy, by ktoś mógł wynagrodzić prawdziwą zasługę?<br /> |
|||
| Stopka (noinclude): | Stopka (noinclude): | ||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<references/> |
|||
__NOEDITSECTION__ |
|||
Wersja z 23:20, 16 cze 2015
Zaskoczę go znienacka i wydobędę całą nagą prawdę.
I tak uczyniłem.
— Panie dyrektorze — rzekłem bez drżenia w głosie. — Czemu pan mnie wybrałeś, jako ofiarę swą? Czy dlatego, że byłem cichy, że nie wchodziłem w drogę nikomu, że pracowałem, jak wół, za marne wynagrodzenie? Nie, panie dyrektorze, choćbym nawet wiedział, że to się nie wyda, choćbym dostawał jeszcze wyższą pensję — ja się na to nie zgodzę... Nigdy, przenigdy!
Nikczemnik chciał pokryć udanem ździwieniem swe zakłopotanie.
— Janie rozumiem pana — rzekł. — Więc pan mnie posądzasz?
— Mam pewność.
— Gdzie... jak... Na jakiej podstawie?
Szatańsko się roześmiałem.
— Na jakiej podstawie? Na tej, że mi pan podwyższył pensję z 50 rubli do 150, jakkolwiek nie mam żadnej protekcji.
— Teraz on śmiać się zaczął, ale potem spoważniał nagle:
— Żal mi pana serdecznie. Więc życie uczyniło pana tak nieufnym? Więc pan nie wierzy, by ktoś mógł wynagrodzić prawdziwą zasługę?