Powiadają, że w nas niema

←My — przeżyci?... My, jak kwiaty

Akordy jesienne • XII. Powiadają, że w nas niema • Jan Kasprowicz

Marny tłumie! Zasłuchany→

←My — przeżyci?... My, jak kwiaty

Akordy jesienne XII. Powiadają, że w nas niema Jan Kasprowicz

Marny tłumie! Zasłuchany→

ze zbioru Dzieła poetyckie Tom 4

[277]

XII.
 
Powiadają, że w nas niema
tytanicznych owych tchnień,
Wstrząsających granitami;
że po świecie ten nasz duch,
Nieświadomy celów swoich,
błądzi dzisiaj, nikły cień
Bohaterów, co w martwotę
wprowadzali życia ruch.

Któż to mówi? Dąb zielony!?
Nie! Odarty z liścia pień!
Robaczywy tłum, co w wrzaskach
kankanowych stracił słuch
Na melodyę hymnów wiecznych —
tak opasły charcze leń,
W którym — patrzcie — nie mózg ludzki,
lecz zwierzęcy myśli brzuch.

Z ogniem świętym, tak, jak dawniej,
idzie przez świat śpiewny lud;
Tak, jak dawniej, w harfach swoich
więzi krwawy błysk i grom,
Tylko — ZewsówZeusów nie spotyka...
Od promiennych raju wrót

[278]

Nie odgania nas dziś anioł:
w wieczystego szczęścia dom
Drogę dzisiaj nam zagradza
ciał gnijących wstrętny wał —
Rzucać w niego piorun boży,
dla potężnych stworzon skał?!

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Jan Kasprowicz.