Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T2.pdf/188

 — Nie, nie otrzymałem żadnego listu.
 — Co za szkoda! Byłoby to wyjaśniło sytuację.
 — Sytuacja jest zupełnie jasna — rzekłem.
 — Opowiedziałam Williamowi wszystko o naszych stosunkach — ciągnęła dalej Gladys — wogóle mój mąż i ja nie mamy przed sobą tajemnic. Doprawdy przykro mi bardzo ze względu na pana, ale uczucie pańskie nie mogło być zbyt głębokiem, skoro odjechał pan z lekkiem sercem, zostawiając mnie samą, nieprawdaż? Nie ma pan chyba żalu do mnie?
 — Bynajmniej. Muszę już iść.
 — Niech pan coś przekąsi — zaproponował brunatno-włosy jegomość i dodał poufnie — tak to się zwykle kończy. Ba, i nie może być inaczej, chyba żeby wprowadzono poligamję, tylko z tamtej strony.
 Zaśmiał się idjotycznie, a ja odwróciłem się ku wyjściu.
 Otworzyłem już drzwi, gdy nagła myśl błysnęła mi w głowie; podeszłem do mego szczęśliwego rywala, który rzucił niespokojne wejrzenie na dzwonek elektryczny.
 — Czy nie zechciałby mi pan odpowiedzieć na jedno pytanie? — rzekłem.
 — Owszem, o ile będę w stanie — odparł.
 — W jaki sposób zdobył ją pan? Czy odnalazł pan ukryty skarb, czy odkrył biegun północny,