Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/71

szej Rewolucji francuskiej (od 19-go lipca do 18-go sierpnia).

 Termin, łć., granica, kres; czas, wyznaczony na co; rata; czas zwłoki ostatecznego załatwienia; t. prekluzyjny — p. Prekluzyjny; stawić ś. na t. = na czas umówiony; uiścić ś. w t-ie = w czasie umówionym, naznaczonym; stan, położenie: być w niebezpiecznych, ciężkich t-ach; czas nauki w rzemiośle: oddać do t-u, być w t-ie; wyraz właściwy jakiej nauce, nazwa naukowa; w logice: t. mniejszy = podmiot wniosku; t. większy = orzeczenie wniosku; t. średni = służy do porównania terminów mniejszego i większego i nie ukazuje ś. we wniosku; zbijać z t-u = mieszać, konfudować, zbijać z pantałyku.

 Terminalnie, łć., według formuły prawnej; ostatecznie.

 Terminalność, łć., zachowanie terminów naukowych, terminologja; formalność prawna; formuła prawna.

 Terminalny, zrobiony według formuł prawnych, zrobiony formalnie; zgodny z terminologią.

 Terminata, Terminatka, łć., spis spraw do załatwienia, notatka, lista czego; rota przysięgi.

 Terminator, łć., w rzemiośle: uczeń sposobiący ś. na czeladnika.

 Terminista, łć., zwolennik teorji o terminizmie.

 Terminizm, łć., pogląd, według którego Bóg daje człowiekowi pewien oznaczony czas do poprawy, po upływie którego nie może spodziewać ś. przebaczenia.

 Terminolog, gr., uczony, określający wyrazy i wyrażenia specjalne, dotyczące jakiej nauki lub fachu; nadający nazwy specjalnym gałęziom umiejętności.

 Terminologiczny, gr., dotyczący terminologji.

 Terminologja, gr., nauka o nazwach naukowych (terminach); w ściślejszym znaczeniu: ogół wyrażeń technicznych i nazw naukowych, używanych w jakiej nauce, sztuce lub umiejętności, jej tylko właściwych.

 Terminować, łć., być na nauce rzemiosła u majstra, być w terminie, na praktyce.

 Terminowy, łć., mający nastąpić w terminie czyli w czasie z góry oznaczonym.

 Termity, owady prostoskrzydłe o 2 parach skrzydeł błoniastych, żyją towarzysko, budując gniazda stożkowate, twarde, wysokości do 5 m. i 20 m. obwodu, żyją w Afryce i Ameryce, a wgryzając ś. w ściany i sprzęty, robią ogromne szkody, bielce, białe mrówki (fig.).

 Termoakumulator, łć., przyrząd, podnoszący temperaturę w miejscu, gdzie odbywa się kuracja.

 Termobarometr, gr., połączenie termometru z barometrem, przyrząd do mierzenia ciśnienia powietrza za pomocą ciepła pary gotującej się wody.

 Termochemja, gr., część fizyki, obejmująca zjawiska cieplne, zachodzące przy reakcjach chemicznych.

 Termochroza, gr., własność ciał przepuszczania tylko niektórych promieni cieplnych.

 Termoelektryczność — p. Termomagnetyzm.

 Termofon, gr., instrument, z którego wydobywać można dźwięki pod wpływem promieni ciepła.

 Termofor, gr., worek gumowy, napełniony solami, rozpuszczającemi ś. przy wysokiej ciepłocie, służący do ogrzewania różnych części ciała; przyrząd do wytwarzania pary.