Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/40

gosławieństwem, z dziękczynieniem, błogosławić; obchodzić uroczyście przez nabożeństwo i powstrzymanie ś. od pracy, świętować: ś. święto; być w cenie, być poszukiwanym, popłacać; poświęcać coś, ofiarowywać, ofiarę z czego czynić, wyrzekać ś. czego; w grze w karty: być atutem, kozerą; ś. ś, świętym ś. stawać, być błogosławionym, wspominanym z błogosławieństwem; święć ś. imię Twoje = niech będzie świętym, błogosławionym; ś. czyją pamięć = cześć; być szanowanym, otoczonym czcią; być ofiarowywanym iść na ofiarę; być obchodzonym uroczyście; dziać ś., dokonywać ś., odbywać ś., zanosić ś. na co, przygotowywać ś.: coś ś. tu święci = coś ma być, stać ś.

 Święcidlnia, miejsce, gdzie składają ofiary, ołtarz ofiarny.

 Święcie, przysł., zgodnie z przykazaniami Boskiemi, świątobliwie; uroczyście; z wszelką pewnością, niezawodnie, nienaruszenie.

 Święcone (-ego), jedzenie wielkanocne, zastawa wielkanocna, poświęcona z odpowiedniemi ceremonjami przez kapłana.

 Święcony, który był poświęcony, pobłogosławiony z odpowiedniemi ceremonjami kościelnemi: ś-a woda, ś-e jajko; boi ś., jak djabeł ś-ej wody = okropnie ś. boi.

 Świędzik, pająk dymaczkowaty z rzędu pasorzytnych.

 Święta (-ej), kobieta uznana przez kościół, jako godna czczenia, używająca wiecznej szczęśliwości na tamtym świecie.

 Świętalny, świąteczny.

 Świętne (-ego), podarunek, dawany majtkom w większe święta.

 Świętnica — p. Świątnica.

 Świętnik — p. Świątnik.

 Świętny, święcony, świąteczny; atutowy, kozerny; ś-a, rzecz., kozera, atu, atut.

 Święto, dzień, wyznaczony przez Kościół, obchodzony uroczyście przez nabożeństwo i powstrzymanie ś. od pracy; ś-a ruchome = przypadające co rok w innym dniu, np. Wielkanoc, Zielone Świątki; ś-a nieruchome = przypadające zawsze w tym samym dniu, np. Boże Narodzenie, Trzech Króli; ś-a, w lm., znaczniejsza uroczystość, trwająca dwa a. więcej dni, np. Boże Narodzenie, Wielkanoc i Zielone, Świątki.

 Świętobliwie — p. Świątobliwie.

 Świętobliwy — p. Świątobliwy.

 Świętobójca, zabójca osoby świętej.

 Świętoburzec, Świętoburca, człowiek, który powstaje przeciw świętym, zwalczający cześć dla świętych.

 Świętochrońca, zakrystian.

 Świętoduski, odnoszący ś. do św. Ducha albo do kościoła pod wezwaniem św. Ducha.

 Świętognica, zwierzę jamochłonne z gromady żebropławów (fig.).

 Świętogórski, odnoszący, ś. do świętej góry.

 Świętojanek, drzewo z rodziny brezylkowatych, chleb świętojański (fig.).

 Świętojanka, uroczystości ludowe, obchodzone na św. Jana, wianki, sobótki i przybór Wisły na św. Jan.

 Świętojański, odnoszący ś. do św. Jana; odnoszący ś. do ewangielji św. Jana a. Apokalipsy św. Jana; odnoszący ś. do uroczystości św. Jana; robaczek ś. = owad z gromady tęgopokrywych, fosforyzujący podczas ciepłych nocy letnich, świetlik (fig.); ś-ie ziele,