Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/117

 — Ja tak kocham życie, że...
 I powiedział:
 — Mała.
 — To mi nie pomaga.
 — Dziewczynko.
 — To też nie.
 — To ty pomóż mnie.
 — W czym?
 — W tym, że czuję się bardzo sam, gdy myślę, że pewnego dnia może się to wszystko skończyć.
 Ona, która go zrozumiała zbyt wąsko:
 — Ooo, tak. Ja czuję, że pewnego dnia wyrwę się stąd. Ile — myślisz — mogłabym zarabiać jako prostytutka? Żeby zarobić na podróż dokądkolwiek.
 — Jesteś dziecko.
 Jego duch unosił się znów ponad wichurą i miastem, a jego ciało szło, potykając się, po śniegu, i oddalało się od ciała Ewy. Wtem krzyknęła:
 — Dokąd idziesz?
 I:
 — Co ci jest?
 Wtedy jego duch runął z wysokości i ona całowała go ponad balonem, który chodził za nimi jak pies. (Przed kliniką czekał i marzł).
 Całowała go na tle umierającej nocy.

Joanna III

 „ ....................................
 Tęsknię za P. Przysyłał mi przez 3 mies. forsę, a teraz nie przysyła, tylko pisze listy. Nie chce mi się z nikim wychodzić ani tańczyć, ani spacerować. W łóżku pracować mi zbrzydło.
 Dziwna rzecz, ta Ewa. Zaczyna być kimś. Jak była mała, to nie dostrzegałam tych cech, które teraz widzę. Zaczyna żyć jak ciotka-tancerka, tylko łukiem o wiele wyższym i innym. Zobaczymy, czy nagle nie runie. Aha, posłałam P. moje fotosy. Dałam się pomacać trochę fotografowi z przeciwka i zdjęcia już są. To była wstawka. Dalej o Ewie. Te jej dziwne cechy... A może to tylko robi zwariowa-