Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/157

wstydu). Bachor wrzeszczał. Matka zaczęła krzyczeć i znów bić po tyłku i tak ad infinitum.
 Na pogrzebie matki Emila było mało osób, bo stosunek Filipa do pogrzebu odpowiadał stosunkowi Emila, tylko jemu nie wypadało. Dlatego stara praciotka z bocznej linii zaczepiła Emila w parku w trzy miesiące później i nudziła go. On czekał, jak prawie zwykle, na Ewę. Burczał, fukał, szczekał prawie na ciotkę, która była głuchawa. Gdy się ciotka w końcu zorientowała, powiedziała:
 — Emilku, przyjdźcie do mnie z mamusią.
 Wtedy Emil zrobił nieokreśloną minę i rozbeczał się. Powiedział przez łzy:
 — Mama umarła.