Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/166

Epilog.

 Po długiej, nieskończenie długiej nocy ujrzałem nad sobą czyjąś twarz. Była znajoma mi i życzliwa. Podniosłem się i wyciągnąłem rękę. Ujęła ją dłoń ciepła i przyjacielska.
 — Nie wolno się ruszać! — mówił ktoś pochylony nade mną
 — To pan, panie doktorze? — zagadnąłem, przemagając ogromne znużenie, które przyciskało mi powieki żelaznemi palcami.
 — Nie wolno mówić — brzmiał ten sam głos z wielkiej oddali.
 Wbrew zakazowi usiadłem na łóżku. Poznałem dr. Biegańskiego.
 — Gdzie jestem? Czy Wierusz wrócił?
 — U siebie w domu. Pana Wierusza nie znam.
 — Kto mnie tutaj przyniósł? Czy oddawna tu leżę?
 — Powoli, powoli. Proszę leżeć cicho i nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Przebył pan szczęśliwie nader poważną chorobę; wszelkie wzruszenia mogłyby panu zaszkodzić.
 — Którego mamy dzisiaj? — rzuciłem okrążające pytanie.