Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/159: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Status strony | Status strony | ||
| - | + | Skorygowana | |
| Treść strony (podlegająca transkluzji): | Treść strony (podlegająca transkluzji): | ||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
Ino ja se, kieby smerek, w samotności żyję — |
Ino ja se, kieby smerek, w samotności żyję — |
||
A nademną wiater |
A nademną wiater płacze, abo wicher wyje... |
||
</poem>'' |
</poem>'' |
||
{{tab}}Kończył tę pieśń bez słów wybuchem dzikich tonów, jakby chciał ze złości na los struny pozrywać... Już był niedaleko. Dojrzał zgromadzonych i na ich swojską nutę zagrał skoczną, ale rzewną piosenkę. Ożyli zasłuchani... Parę dziewcząt odśpiewało zwrotkę na tę samą nutę. Jasiek grał i powtarzając melodję, zbliżał się powoli ku nam...<br |
{{tab}}Kończył tę pieśń bez słów wybuchem dzikich tonów, jakby chciał ze złości na los struny pozrywać... Już był niedaleko. Dojrzał zgromadzonych i na ich swojską nutę zagrał skoczną, ale rzewną piosenkę. Ożyli zasłuchani... Parę dziewcząt odśpiewało zwrotkę na tę samą nutę. Jasiek grał i powtarzając melodję, zbliżał się powoli ku nam...<br> |
||
{{tab}}— Pięknie gra... — ozwałem się do sąsiada. — Jak te skrzypki mówią za niego, za całą duszę... jak się skarżą żałośnie! Słyszycie, jak te skrzypki grają?...<br |
{{tab}}— Pięknie gra... — ozwałem się do sąsiada. — Jak te skrzypki mówią za niego, za całą duszę... jak się skarżą żałośnie! Słyszycie, jak te skrzypki grają?...<br> |
||
{{tab}}Podwójci podniósł powoli głowę i odrzekł prawie bezdźwięcznie:<br |
{{tab}}Podwójci podniósł powoli głowę i odrzekł prawie bezdźwięcznie:<br> |
||
{{tab}}— Skrzypki grają... edyć grają!... a mnie wiecnie {{roz*|bieda gra...}}<br |
{{tab}}— Skrzypki grają... edyć grają!... a mnie wiecnie {{roz*|bieda gra...}}<br> |
||
{{tab}}I jeszcze niżej głowę zwiesił.<br |
{{tab}}I jeszcze niżej głowę zwiesił.<br><br><br> |
||
Wersja z 09:38, 2 gru 2017
Czemu ja się nie urodził brzozą na potoku!
Żeby mi się złote słonko przezierało w oku...
Czemu ja się nie urodził jedlą w harnym lesie!
Żebym słuchał bez dzień cały, jak się echo niesie...
Ino ja se, kieby smerek, w samotności żyję —
A nademną wiater płacze, abo wicher wyje...
Kończył tę pieśń bez słów wybuchem dzikich tonów, jakby chciał ze złości na los struny pozrywać... Już był niedaleko. Dojrzał zgromadzonych i na ich swojską nutę zagrał skoczną, ale rzewną piosenkę. Ożyli zasłuchani... Parę dziewcząt odśpiewało zwrotkę na tę samą nutę. Jasiek grał i powtarzając melodję, zbliżał się powoli ku nam...
— Pięknie gra... — ozwałem się do sąsiada. — Jak te skrzypki mówią za niego, za całą duszę... jak się skarżą żałośnie! Słyszycie, jak te skrzypki grają?...
Podwójci podniósł powoli głowę i odrzekł prawie bezdźwięcznie:
— Skrzypki grają... edyć grają!... a mnie wiecnie bieda gra...
I jeszcze niżej głowę zwiesił.