Jeśli już była kiedyś rzecz, dziś nowa,
Mózg sam się zwodzi pomysły swojemi:
Wciąż jeszcze brzemię dźwiga nasza głowa,
A dziecko dawno, już dawno na ziemi.
Obym, odwrócon o lat pięćset, lice
Twoje mógł ujrzeć w starodawnej księdze,
Gdy po raz pierwszy duch ludzki w kronice,
Z pośród jej liter, strzelił w swej potędze!
Słyszałby wówczas, coby rzekli starzy,
Patrząc na kształtów twoich cud ci dany,
Który świat gorszy, który więcej waży,
Czy dziś te same spełniają się zmiany? O jestem pewny: dawnych dni pochwały, Na mniej nadobne zjawiska padały.
