Słownik etymologiczny języka polskiego/rura
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rura; ludowe rozpodobnienie ruła; rurka, rurny, rurnik, rurkować; rurmistrz; z niem. Rohr, Röhre, z stałem u zamiast niem. o; dziś już zapomniany rurmus, ‘wodociąg’: »z rurmusa woda w skrzynię rurmusową ciecze«. Rura, rynna i rynsztok już w 15. wieku ogólne. Ale rurał, dla ‘gbura, nieokrzesanego’, i rurant, wymysły szkolne 16. wieku z łac. rūs, ‘wieś’, ruralis, ‘wieśny’; rurant z końcówką od innych na -ant (jak wagant), jeśli nie wprost z czes. rurant, ‘dureń’.
