Słownik etymologiczny języka polskiego/pawlacz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pawlacz, ‘ganek’; z czes. pawlacz, a to (niby pawłók) od tegoż pnia, od którego nasza pawłoka (pawłocz(a)ny), jedyna rodzima u nas, acz tylko średniowieczna, nazwa ‘purpury, szarłatu’, wyparta w 16. wieku przez taftę i i.; p. wlec; pawłoka ogólnosłowiańskie (czes., serb., cerk. itd.), ale tylko w znaczeniu ‘powłoki, okrycia’, nie pewnej określonej materji, jak u nas.
