Słownik etymologiczny języka polskiego/pałać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pałać, o ‘płonięciu’, p. pał.
pałać, szczególniej w założeniu: opałać, ‘wywierać’ ziarno, w opałce; prasłowiańskie; czes. opálati; częstotliwe do pol-; słowień. poljem, plati (żito, o każdym ‘silnym ruchu’: »prsi sô mu plale«, »woda se polje«, ‘faluje’, »morje plajha«), serb. pala, palj, paljić, ‘szufla do wody’. To samo pol- w płókać, płochy, płosa, poła; czy połączyć je z poł- w płonąć? Opałką zowie się dalej ‘kosz(yk)’: »Szotowie z opałkami chodzili«, »w opałce obroku koniom dają«; stąd koszałki-opałki (albo kipki, z niem. Kiepe, ‘kosz, opałka’), o ‘bzdurach’, od 18. w.; opałka sama dawne (1532).