Słownik etymologiczny języka polskiego/oba(j)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
oba(j), obu, żeńskie obie; obydwaj (obadwa), żeńskie obydwie (obiedwie); przymiotnik obój: »obojej płci«, »królestwo obojej Sycylji«, dawniej »obój naród«, »oboja osoba«, »w obojej fortunie«, »przed oboim jedzeniem«; dziś tylko oboje, obojga; we złożeniach: obopólny, ale obustronny; obojętny, dziś: ‘nieczuły’, ‘nieciekawy’, dawniej: ‘dwuznaczny’, ‘obosieczny’ (o mieczu), i o człowieku, ‘co obu rąk jednako używa, dwojaki’, wedle pochodzenia słowa: ‘co da się jąć z obu (stron)’; obojętek, ‘człowiek dwulicowy’, obojeńca, zamiast obojętca, Potocki; oburącz, dawny przysłówek, jak opięć (p. pięta), osob’ (p. osoba), przyczerń, itp. Tak samo u wszystkich Słowian. P. ob.
