Słownik etymologiczny języka polskiego/majak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
majak, majaczyć, »majakiem krążąc«, znane dopiero od 17. wieku, od Tatarów i Kozaków, co po majakach, ‘wiechach i znakach’, wieści sobie podawali. Czechom to zupełnie obce, najbujniej na Rusi się rozkrzewiło; postaci z samem -ja, bez -k, i cerk. i Bałkan dobrze znają, cerk. namajati, ‘kiwać’; tatar. majak, ‘wiecha’, z rus., co i ‘latarnia morska’; pień ten sam co w machać; cerk. i pomawati, ‘kiwać’.
