Słownik etymologiczny języka polskiego/kwitnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kwitnąć, dawniej kwiść, czas teraźniejszy: kwtę, kwciesz, kwtą, odmienione w kście, »kiedy zakstą kije« (z nowym bezokolicznikiem kścieć, ludowe); kwitnieć; Czech kwtu w ktwu przestawiał; na Południu (z jego cw- zamiast kw-, p. kwiat) równie odmieniano szyk brzmień: bułg. cĕwtjŭ, serb. cawtiti. Dziś kwit- wszelką inną postać zastąpiło; częstotliwe w złożeniach: prze- i zakwitać, rozkwitać. O wymianie k- i s- (kwitać i świtać) p. kwiat; k- istnieje i w litewszczyźnie, łotew. kwitu, ‘błyszczę’, a może i lit. nazwa ‘pszenicy’, kwietys(?).
