Słownik etymologiczny języka polskiego/kwinta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
kwinta, w przysłowiowym zwrocie: »spuścić (nos) na kwintę«, ‘spuścić z tonu’ (»zaczyna od basu, a skończy na kwincie«); od łac. quinta, nazwa pewnego ‘tonu’; przekwintować mawiano w 16. wieku o ‘wymysłach’ wszelakich (i franc. quinte oznacza ‘wymysły, grymasy’), co ocalało w nowszem wykwintny. Inne złożenia z łac.: kwintesencja (‘piąty, najwyższy wyciąg, ekstrakt’), niby ‘istota sama’; qnincunx, o ‘drzewach sadzonych w »cynk«, w rzędy pewnego układu’ (użył Orzechowski 1564 r. jako tytuł swego dialogu); kwintet (z włoskiego).
