Słownik etymologiczny języka polskiego/kusić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kusić, kusiciel; pokusa, pokuszać, skusić; p. kęs, kąsać; u i ą, ę, oboczne, jak i w kąs, kęsy i kus, kusy; pierwotne znaczenie ‘kosztować (kąsać)’, ‘próbować, doświadczać’; kusić się o co, ‘ubiegać, silić się’. Prasłowo; cerk. wkusiti, iskusiti, o ‘smaku’ i ‘próbie’, czes. zkouszka, ‘egzamin’, itd.; u nas kusić zatraciło zupełnie znaczenie ‘smaku’, widoczne w rus. wkus, ‘smak’, wkusnyj, ‘smaczny’, zakusit’ i kuszat’, ‘zajadać, jeść’, obok iskusstwo, ‘sztuka’; cerk. tak samo.
