Słownik etymologiczny języka polskiego/kryć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kryć, kryję, z licznemi złożeniami: u-, po-, wy-, na-; odkrywać; odkrycie; skryty, nakryty; pokryw(k)a; kryjomy (imiesłów bierny czasu teraźn.), pokryjomu, kryjomie, kryjomo, kryjomką; skryjówka; przy- i pokrywadło (w czes. odwrócone: koprwadlo, jak nasze krzykopa z przykopy); pokryciec (‘hipokryta’); skrytka, pokrytka (o ‘dziewczynie upadłej’). Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. kryti, kryją, rus. kroju, itd. Lit. (z innym stopniem samogłoski) krauti, ‘nakładać’, krūwa (długie ū = nasze y), ‘kupa’, w grec. rozszerzono pień o -p: kryptō, ‘ukrywam’. Nie mamy odpowiednika do rus. pokrow, ‘pokrycie’ (płaszczem Matki Boskiej, cud carogrodzki z r. 860), ani do rus. kry-szy, ‘dachu’ (urobione jak strze-cha), czes. skrýsz(e), ‘kryjówka’, serb. kriszom, ‘tajnie’.
