Słownik etymologiczny języka polskiego/krtań
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krtań, krtaniowy; krtęczyć, ‘dręczyć, dusić’; krtycz, tyle co krtań; oboczne formy z dźwięczną spółgłoską: grdęczyć, grdyka, inne z rz: krztań, krztoń, ale to rz nieusprawiedliwione, chyba wedle wzoru krta i krzta, bo pisownia z miękką półgłoską, grĭtanĭ, obok grŭtanĭ, niewiele dowodzi. Polskie słowo różni się od rus. gortań następstwem półgłoski (polskie z grŭt, rus. z gŭrt), co nieraz się powtarza. Nazwana krtań (z *grtań, por. pchła itp.) od zgartania, ‘garnięcia’; przyrostek -ań; przyrostek -yk lub -ęk w grdyka, grdęczyć (krtęczyć w 15. wieku). Pierwotne następstwo brzmień zachował garściel (p. gardziel). U krtęczyć lub grdęczyć itd. rozstrzyga trzecia lub pierwsza głoska, do której się pierwsza lub trzecia dostraja: albo krt-, albo grd-.
