Słownik etymologiczny języka polskiego/kozak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kozak, kozaczek (także nazwa pewnej ‘strofy’ dawnej), kozunio; w 17. wieku pogardliwie od kozy wywodzone, jakoby koziarz, powszechnie, chociaż już Gwagnin w 16. wieku słusznie prawił : »kozak, kazak, jest słowo tatarskie i wykłada się jakoby chudy pachołek, zdobyczy sobie szukając, nikomu poddany, za pieniądze komu chce służy«. Turec. kazak, o ‘swobodnym awanturniku’. W pierwotnej kozaczyźnie żywioł tatarski silnie przemagał, dopiero zczasem ruskiemu ustąpił; wszelkie nazwy starszeństwa (ataman, asawuła itd.), broni, ubioru, koni, żywności, urządzeń (p. kureń), były u nich tatarskie, a od nich do nas nieraz zawędrowały; zkozaczyć się, o ‘dziewczynie z dzieckiem nieślubnem’.
