Słownik etymologiczny języka polskiego/kopera
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kopera (z kopyra), ‘zając’, ludowe (myśliwskie), powtarza się w narzeczowych: koperlić się, kopersać; kopertać, o ‘przewracaniu’ (kopertki, kopyrtki, ‘koziołki’), o ‘niespokojnem trącaniu i podobnych ruchach’; może stąd i koperczaki, ogólne w 18. w. (np. u Zabłockiego): »niech pan żywego koperczaka zacznie«, dziś (ale i dawniej) tylko o ‘zalotach’: »stroić, palić koperczaki do dziewczyny«; albo i koperdak, o ‘kobiecie strojnisi’.
