Słownik etymologiczny języka polskiego/komenda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
komenda, od niej, zamiast prostego komendowania, z niemieckim przyrostkiem (-iren): komenderować (jak maszerować i podobne dziwolągi), komenderunek; zawdzięcza swoje e (franc. commande, niem. Kommando, z łac. commandare od mandare, skąd nasz mandat) włoskiemu commendare, ‘rekomendować, polecać’; an mamy w komandor (skąd skrócone niem. Komtur u Krzyżaków i i.), komandyta.
