Słownik etymologiczny języka polskiego/kleszcze
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kleszcze, ‘obcęgi, szczypce’, kleszczyki; kleszczyć, ‘trzebić, wałaszyć’, kleszczeniec, ‘eunuch’ (Janczar i i. w 16. wieku); kleszcz, rodzaj ‘pasorzyta’; w 16. wieku i ryba ‘leszcz’ kleszczem się nazywa, u Falimirza, Strumieńskiego, Bielawskiego (1595 r.). Wszystko od pierwotnego klest- (klast-), por. czes. klestiti, ‘obcinać’, powtarzającego się w kleśnić, o temże znaczeniu (z klestnić?), i w nazwie roślinnej kleśnica, kleśniec, kleśniawa (dla ‘colocassia’ i ‘ambrosinia’, o ich kleśniącej przyrodzie, co o ‘arum’ powszechnie przyjmowano).
