Słownik etymologiczny języka polskiego/kleć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kleć, zdrobniałe klatka; kleta, klita; klecić, nietylko ‘budować’, ‘lepić’, ale i ‘pleść, bajać’ (klatki ‘plotki’); »z pustej kleci«, t. j. ‘schowku, spichlerza’; poklat, ‘altana’, por. Poklatecki. Słowiańska to nazwa wszelkiej ‘przybudówki’, ‘komórki’, u nas zapomniana (oprócz klatki ptaszej, jak u Czechów), nazwana od ‘przysłonięcia’ ku budowie głównej, grec. klisiā, ‘namiot’, łac. clitellae, niby ‘lektyka’, goc. hleithra, ‘namiot’, niem. Leiter; u Litwinów czasownik szleti i szlyti, ‘opierać się’, szłaitas, ‘ukos góry’, szłajes, ‘sanki’, szlite, ‘drabina’; obok sz- są formy i z k-, jak w słowiańskiem, atszłajmas i atszlejnis, ‘przybudówka’, obok atkłaimas, kłajmas, ‘stodoła’. Kletka u nas w 17. wieku i dla ‘więzienia, tarasu’. Por. chlew.
