Słownik etymologiczny języka polskiego/kiełp
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kiełp, ‘łabędź’, narzeczowo (u Kaszubów), w nazwach miejscowych nierzadkie, Kiełpin i i.; rus. kołpica i kołpik, łuż. kołp; prasłowiańskie; powtarza się, z dźwięcznemi, w tem samem znaczeniu na Litwie, gulbē, prus. gulbis; co pierwotne, czy k-p, czy g-b, nie rozstrzygam, więc i w dalsze domysły się nie zapuszczam; łączą z niem. galpōn o ‘krzyku ptactwa’ i o ‘chełpieniu się ludzi’, skoro i w innych językach (por. niem. Schwan, grec. kyknos do canere, ‘śpiewam’) ‘łabędzi’ od ‘głosu’ przezywają.
