Słownik etymologiczny języka polskiego/kara, kareta, karoca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kara, kareta, karoca; pierwszego słowa już nie używamy: »kara albo jednokole« tłumaczy łacińskie biga, ‘bidka’, jeszcze słowniczek poznański około r. 1500; oba dalsze dla ‘powozów’. Pierwsze z niem. Karren; dalsze z włos. carreta i carrozza, por. i karjulkę czy karjolkę z włos. carriuola; wszystkie z łac. carrus, a to jest pochodzenia celtyckiego (iryjskie carr, ‘biga’), franc. char; kar dla ‘taczek’ używa się po narzeczach. Stąd i nazwy karjery i karuzelu, z włos. carriera i z franc. carrousel; karjera była i ‘miejscem konnej jazdy’ i nazwą ‘ćwiczeń’ samych (»karery wyprawia«, Stryjkowski w Kronice r. 1581), z czego ogółem ‘bieg, zawód’; w karuzelu kręcono się w kółku. Kara powtarza się i w karawanie (p.).
