Słownik etymologiczny języka polskiego/kacerz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kacerz, kacerski, kacerstwo, kacermistrz, z czes. kacierz, a to z niem. Katzer, Ketzer, z grec. katharoi (th wymawiało się sycząco), ‘czyści’, jakimi się Bogumili-Waldensi w przeciwieństwie do chrześcijan chełpili, łac. Catheri i Cazeri. Z tem słowem równobrzmiące (przypadkowo) kacerz, ‘sak, co nim ryby łowią’, z niem. Käscher, czes. keser, keserek, lit. keszerys; »kacerek na raki«, ‘płytki worek na obręczu i kiju’. Kacerzować, kacerny, miały niegdyś znaczenie ogólniejsze: ‘lżyć, oskarżać’, ‘okrutny’: »kacerne zbrodnie«.
