Słownik etymologiczny języka polskiego/kąkol
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kąkol: w 16. wieku Rej i inni kąkolikiem i kątolikiem przedrzeźniali katolika; prasłowiańska nazwa ‘chwastu i zielska’, łac. ‘lolium (temulentum)’, przeniesione na ‘agrostemma githago’; -ol jest przyrostkiem, pień kąk-, kuk-, o wszelakiej ‘krzywiźnie, zagiętości’: rus. kuka, ‘pięść’, kukisz, ‘figa (palcami)’, kukonos, ‘z zagiętym nosem, krzywonos’, serb. okuka, ‘zakręt rzeki’. Kąkol tłumaczy greckie zizania i przenosi się w 16. wieku na ‘błędy kacerskie’ (»Kąkol który rozsiewa Zizania«, tytuł pisemka z r. 1597 przeciw Rusinowi Zizanji).
