Słownik etymologiczny języka polskiego/cierpieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cierpieć, dawne cirzpieć, cierpliwy i cierpiętliwy, cierpiączka (‘szubienica’), cierpiec, cierpota (17. w.) i cierpkość, cierpki, cierpnąć (i pierwotne tarnąć z *tarpnąć), łączy dwa znaczenia: o ‘smaku gorzkim’ i o ‘bolu’, szczególnie moralnym, co znosić trzeba, wytrwać spokojnie. Prasłowo w obu znaczeniach; pierwotne o ‘cierpnieniu, drętwieniu (zębów, ciała)’; z wokalizacją o, a, p. trapić. Cerk. słowień. serb. czes. trpěti, rus. tierpiet’, ‘cierpieć’; cerk. utrpěti, utrnąti, serb. trnuti, czes. trpnouti (ze wstawionem ponownie p), rus. terpnut’ (tak samo), o ‘zmartwieniu członków, ciała’, a przymiotnik słowień. trpek, czes. trpký, ‘cierpki’. Litew. tirpti, ‘cierpnąć (o członkach)’, łac. torpeo, ‘martwieję’, ‘głuchnę’. »Krzyż bez cierpoty«, »przyłożyć cierpcu«.
