Słownik etymologiczny języka polskiego/chełst
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
chełst, ‘szum fali morskiej’, chełstać, ‘szumieć’, chełścić, rus. chołst, o ‘chrzęszczącem, prostem płótnie’; urobienia od chełt, chełtać, »ochełtały boki« (o spracowanem zwierzęciu); chełznąć, chełstać, ochełstać i ochełzdać (np. u Petrycego 1609 r.) o ‘wędzidle’, chełźnie (co konia »chełsta«); ograniczone do naszego języka, dziś jednak pierwotne che- (tylko to znano w 15. i 16. wieku) zastąpiliśmy przez kie- całkiem innego czasownika (p. kiełzać) i mówimy o okiełznaniu, nieokiełznanym, zamiast nieochełznanym.
