Słownik etymologiczny języka polskiego/broń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
broń, bronić, bronny, obrona, obronny, zabronić, zabraniać. Prasłowo; cerk. brań, ‘walka’, braniti, ‘bronić’, wŭzbraniti, ‘zabronić’, rusk. cerk. branit’, ‘łajać’, oborona, ‘obrona’, czesk. brań, braniti, jak u nas; tu należy i nazwa brony (czesk. brany), ‘bramy’. Pierwotne *borń, litew. barnis, ‘kłótnia’, od pnia bor-, ‘walczyć’, p. borykać, bróć się, brodło, niem. berjan, ‘uderzać’, łac. ferio.
