Słownik etymologiczny języka polskiego/bigas
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bigas, u Potockiego tyle co ‘kulfon, niedołęga’, ależ u niego (i innych) w tem samem znaczeniu bik, ‘drągal, kiep’: »w rewerendzie lada ujrzysz bika«, »kiedy leda bik piórkiem tak dziwaczy«; zupełnie co innego biczak, ‘nóż, gnyp’, w 16. i 17. w., z węg. bicsak, a to z turec. beczak. Dla bika, bigasa nasuwa się niem. Bicke, ‘oskard’, u nas bika, biga, kaszubskie beknąc, ‘dziobnąć’; to niem. Bicke ma pochodzić z franc. bec, ‘dziób’ (stąd nazwa bekasa i beana), co ma być celtyckiem.
