Słownik etymologiczny języka polskiego/banda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
banda, ‘rota, zgraja’, ‘orkiestra wojsk’, ‘poręcze (bilardowe)’, z włosk. banda, franc. bande, a to wszystko z niem. Band. Tu i bandera, banderola, z włosk. bandiera, banderuola. Natomiast bando, bandyta, banita, z włosk. bando, ‘ogłoszenie, wywołanie z kraju’ (»Bando na Arjany« W. Kochowskiego, »Bando na Gorzałkę«, 1716), bandito, z niem. Bann, bannen. — Bandaż, bandażysta, wprost z franc. bandage.
