Słownik etymologiczny języka polskiego/archandja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
archandja, ‘orszak, tłum’; »na cóż ta archandyja, którąś przyprowadził«, Potocki; archandryja (Chotomski, Enejda nicowana); pierwotnie achandyja; w polskim Janczarze po r. 1500: »o gońcach albo kozakach tureckich, które zową Akandie«, z tureck. akindżi. Na Litwie używają wyrazu archandrja w znaczeniu ironicznem, niby ‘starszyzna, kahał’. Jest i archandza. Tureccy akindżi, to dawni baszybozukowie, wolni i swawolni łupiezcy, wyprzedzający wojsko albo sami na łatwe łupy wychodzący.
