Słownik etymologiczny języka polskiego/almarja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
almarja, olmarja, ‘skrzynka, szafka’, franc. armoire, włoskie armario i armadio, łac. armarium i almarium, almaria; właściwie: ‘skład czy schowek broni’; u innych Słowian z końcówką -ra, nie -ria, jak u nas wedle łaciny: słowień. almara i ormara, czeskie armara i almara, almierz, almarze. Same arma, ‘broń’, armare, ‘bronić’, w dawnym czasowniku armować się, ‘bronić się’; por. dalej armja, armata, alarm. P. alwerz.
