Słownik etymologiczny języka polskiego/Indeks Z

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Z


Gdy niema sycząca s (ś) jest brzmieniem pierwotnem o dwojakiem pochodzeniu (z aryjskiego s, p. siedzieć, sól, i z aryjskiego k podniebiennego, p. słowo, grec. kleos, sto, łac. kentum, — Litwa oba brzmienia rozróżnia: sedmi, ‘siedzę’, ale szłowe, ‘sława’, szimtas, ‘sto’), odpowiada dźwięczne z (ź) wyłącznie aryjskiemu g lub gh podniebiennemu; na Litwie ż z takiego g, gh, poszło. Wyjątkowo mieszają się obie pierwotne gardłowe; u nas: gęś, gwiazda, u Litwy od podniebiennej: żansis, żwaigzde i i., niezgodność co się i przy k = sz powtarza. Wobec pierwotności z przedstawia się ż jako brzmienie pochodne, bądź z zj (np. mazać, mażę, z *mazję), bądź z g (np. mnogi: mnożyć); w obu razach jest to zjawisko już prasłowiańskie; tak samo u wszystkich Słowian. Nam wyłącznie należy »mazurzenie« (z zamiast ż: zona itp.) i późne ulżenia w wymowie, np. źródło z żródło, itp.


z, ze (s); są-zazabawazabażyćzabobonzabólzacharazacokać sięzadzaderewistyzadziesiątaćzagłobazajączakonzalawtyzalotyzałogazamanąwszyzamekzamszzanadrazankielzanowieczanozazantuzzapamiętaćzapartekzapasyzaponazarazzarzewiezastrządzzategozatoczkazatukazaułekzawadjak(a)zaważezawiesazawiewkazawiśćzawódzawójzawszezazdrośćzazulaząbząbrzzązelzbanzbereźnyzbójzbórzbożeZbożezbrodniazbrojaZbrojazbrygować sięzbukzbylićzbyrcećzbytzdarzyć sięzdawićzdebzdechnąćzdjąćzdobazdrazdradazdrójzdrówzdrożnyzdumieć sięzdunzdziaćźdźbłozedrwiećzegarzekierzekłtaćzelezelowaćzelozjazełwazepśnić sięzerknąćzezzędrazęzazgagazgolemozgrzebizgrzytziaćziaraćziarnozielonyziemiaziębićzięćzimaziobrozłotozłyzmorazmurszałyznaćznakznamięznienackaznójzobaćzołazołza*zórzorzazostaćźrenicaźrzećzrzędzićzubrzuchzućzufkazupełnyzwaćzwiastowaćzwierciadłozwierz*zwniećzwonzwurdzićzwyciężyćzwyczajZwyczaje ludowezysk