Słownik etymologiczny języka polskiego/ład
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ład, ładny; łado łado w przyśpiewie pieśni weselnych, ładzić z kim (‘zgadzać się’); prasłowiańskie; w cerk. tylko ładĭn, ‘równy’, u Czechów i na Rusi ład, jak u nas, rus. razład, ‘rozstrój’; niema odpowiednika w litew. i dalej. Służyło oznaczaniu »ładzącej z sobą pary« i przeszło wręcz na ‘męża i żonę’, albo ‘kochanków’ (tak w dawnem czeskiem i ruskiem, np. w Słowie o Igorze z r. 1186), i dlatego ten przyśpiew weselny, chociaż o żadnej bogini (niby o Wenerze słowiańskiej) niema w nim mowy.
