Uwaga! Tekst niniejszy w języku polskim został opublikowany w 1792. Stosowane słownictwo i ortografia pochodzą z tej epoki, prosimy nie nanosić poprawek niezgodnych ze źródłem!
Nie duſzycie Panom ziemi,
Nie będziecie z nich wspartemi,
Ni z Synow ludzkich ramienia!
Bo w Nich niemasz ocalenia.
Oni także Smierci dziatki
Wròcą do ziemi ſwey Matki,
Jze ſkonania godziną
Dumne ich myśli przeminą.
Szczęśliwy Człowiek, ktòrego
Bòg ieſt wsparciem czasu złego,
Swe Nadzieie w nim zamierzy,
J iemu ſamemu wierzy.
On ſtworzył Niebo ſzczęśliwe,
Ziemię, i Morza burżliwe,
J wſzyſtko co w nich oſiadło,
Z ręki naywyżſzey wypadło.
On prawdy na wieki pilny,
Wſwych wyrokach nieomylny,
