Uwaga! Tekst niniejszy w języku polskim został opublikowany w 1792. Stosowane słownictwo i ortografia pochodzą z tej epoki, prosimy nie nanosić poprawek niezgodnych ze źródłem!
Kiedy nas Pan z Babilonu,
Wracał do ſwego Syonu,
Wradości, tak ſię nam zdało,
Jako by śnić ſię to miało.
Tam my niedawno ſtruchleli,
Jnſzą na ſiebie twarz wzieli,
Okrzyk radośny dowodził, ZeŻe Bòg łzy nasze nadgrodził.
Poganin nato zdziwiony,
Znak to (:mòwi:) niezmyślony,
Bòg pokazuie ſwym Cudem, ZeŻe ieſt łaſkaw nad tym Ludem.
Łaſkaw nad ſwoim Bòg ludem,
J to pokazał ſwym Cudem,
Z ciężkich nas kaydan wybawił,
J na ſwobodzie poſtawił.
Panie! niech czas ſię nietraci,
J reſzta naſzych tam braci,
Niechay powròci wte ſtrony,
Jak Potok wiatrem pędzony.
Kto ſiał w płaczu, żnie w radości,
Naſza ſiew była wgorzkoſci!
Oto Pan zdarzył, że i my,
Zweselem ſnopy noſimy.