Przestrzeni! Hej, przestrzeni! Precz te czarne mury!
Na oścież te zbutwiałe, skrzypiące wierzeje!
Tu nam na serca zewsząd pleśnią grobów wieje,
To dwór upiornych zwidów, władcą czart ponury.
Tu nigdy się nie wkradnie promyk słońca z góry,
Choć mur ten, pełen szczelin, od wieków wietrzeje.
Tu niby statki mroków rozprzędły swe reje,
Na dnie, tam pod pokładem, zamieszkały szczury.
Więc niech tu dalej ścielą swe gniazda puhacze,
Heroldy blizkiej śmierci! niechaj puszczyk płacze,
Niech żądne krwi pająki snują zdradne sieci!
A my stąd chodźmy! chodźmy, dnia jasnego dzieci!
Tam czeka step bezbrzeżny, wirch w tęczach się mieni,
Wichury szum nas wzywa w bezkresy przestrzeni!
