Pieśń akademików warszawskich

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	anonimowy
Tytuł	Pieśń akademików warszawskich
Pochodzenie	Lutnia. Piosennik polski. Zbiór trzeci
Wydawca	F. A. Brockhaus
Data wyd.	1874
Miejsce wyd.	Lipsk
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

PIEŚŃ AKADEMIKÓW WARSZAWSKICH.

Zgasły dla nas nadziei promienie —
Zanim zorza zaświeci nam blada,
Stańmy jako upiorów gromada,
We krwi wrogów nasyćmy pragnienie.

Wzgardźmy marnie tem życiem pędzonem!
Nam pioruny niech grają i gromy —
A na niebie od łuny czerwonem
Anioł śmierci zawisi widomy.

Co my winni że kochać nie możem,
Gdy się wszystko tak płaszczy i karli —
My dla ziemskich roskoszy umarli:
Żyjmy zemstą i święćmy ją nożem.

Albo lepiej precz z bronią, nożami,
Bo z nas każden nożowi zazdrości —
My pragniemy własnamiwłasnemi rękami
Szarpać ciało i kąsać do kości.

Czas już skargi i żale porzucić.
Bo wstyd czoło już od nich nam pali:

My pragniemy się zemstą rozjuczyć
W krwi niemieckiej i ścierwach moskali.

W noc spokojną do domów wpadniemy,
Gdzie szczęśliwi cichemi śpią snami —
Naszą pieśnią ich spokój skłóciemy
Niech się zerwą, niech idą za nami.

Więc gdy zgasły promienie nadziei,
Zanim zorza zaświeci nam blada,
Stańmy jako upiorów gromada —
We krwi wrogów nasyćmy pragnienie.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: anonimowy.